Jeremia ?
Lees meer
Eens in de zoveel tijd loop ik er met mensen die niet (vaak) in de kerk komen, tegenaan. Tegen een groot misverstand. In gesprekken komt meer dan eens de volgende opmerking: “Wat een fijne gemeenschap moet dat hier zijn. Maar je mag zeker niet zomaar naar de kerk komen, hè?” Die vraag gaat uit van een groot misverstand. Een misverstand in twee delen.
Een nieuw jaar,
dat het een gelukkig jaar mag zijn.
Niet gelukkig in de zin van de ene kick op de andere.
Er is al teveel van dat.
Maar dat we de zin mogen proeven in de dingen die we doen.
In er zijn voor mekaar.
Dat tegenslag ons niet klein krijgt.
Dat voorspoed ons niet opblaast tot wat we niet zijn.
Dat we wegen vinden naar menselijkheid en vrede
én ook omwegen maken die nodig zijn
om te ontkomen aan de listen van machten en krachten
die verdelen ipv te verbinden.
Dat wij ons toevertrouwen aan wie wij God noemen –
ons gegeven als een woord,
als een nieuw begin van leven.
Een charmerend verhaal van zo’n kleine 2000 jaar oud. Lucas schreef het rond het jaar 80. Het vertelt ons hoe de wereld er rond de geboorte van Jezus uitzag, met Augustus als goddelijke keizer van het Romeinse rijk en Quirinius als plaatselijke bewindvoerder. We horen dit verhaal elk jaar opnieuw. Maar toch, het klinkt telkens anders want de wereld verandert. Wij veranderen.
Het was altijd een droom van Myriam en mij om de voordeur achter ons dicht te trekken en al wandelend een grote tocht te maken.