Wat een vreemde tijden zijn het. En waarschijnlijk gaan we het virus nog even meeslepen. Hopelijk ontdekken we ondertussen wat belangrijk is en zullen we klaar zijn voor een golf van verandering ten goede.
Velen krijgen het moeilijk: nauwelijks contacten, hun ding niet meer kunnen doen, hun ei niet kwijtraken.
Er is de kreet om perspectief. Is dat het uitzicht om weer te kunnen doen wat al maanden niet meer kan? Is het een kreet om een zinvol leven?
Natuurlijk kijken we uit naar ‘opnieuw normaal’. Mag dat normaal ook nieuw zijn – met wat minder afleiding van wat er echt toe doet: vertrouwen, wereldwijde solidariteit en hoop?
Václav Havel schreef deze sprekende tekst over hoop:
Hoop
Diep in onszelf dragen wij de hoop.
Als dat niet het geval is,
is er geen hoop meer.
Hoop is een kwaliteit van de ziel
en hangt niet af
van wat er in de wereld gebeurt.
Hoop is niet voorspellen
of vooruitzien.
Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
voorbij de horizon verankerd.
Hoop
in deze diepe en krachtige betekenis
is niet hetzelfde als vreugde
omdat alles goed gaat
of bereidheid je in te zetten
voor wat succes heeft.
Hoop is ergens voor werken
omdat het goed is,
niet alleen
omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde als optimisme.
Evenmin de overtuiging
dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is
ongeacht de afloop,
het resultaat.